Bayanlar Önden

Dün saçma sapan bir dizi izledim. Bu vakit geçirmek için yeni edindiğim, çevremdekiler tarafından da şaşkınlıkla karşılanan bir huy. Tamam kabul ediyorum, yaptığım vakit öldürmek ama bazen bu da gerekmez mi? Tabi unutuyorum, hepiniz tüm boş vakitlerinizi kitap okuyarak ya da müzik dinleyerek geçiriyorsunuz! Ya da olmadı mutlaka yabancı dizi izliyorsunuzdur değil mi?

Babaannem dedemi kaybettiğinde belki benden 15 yaş yaşlıydı. Bir daha hiç evlenmedi ve hayatını 3 çocuğuna ve torunlarına adadı. Bugün hayatta olsaydı da sorabilseydim: babaanne kendin için ne yaptın diye, ne derdi acaba merak ediyorum gerçekten.

Bütün bu girizgahı neden yaptım? Çünkü bu saçma dediğim diziden bir cümle yine aldı beni götürdü... "İnsan ne için yaşar?" Sonra düşündüm, aslında hayatımız hep bu sorunun yanıtını verebilmek, sıralamasını yapmaya çalışmakla geçiyor.

Olası bazı yanıtlarım var:

*insan, kariyer edinmek, işinde başarılı olmak için yaşar- ve bana göre hata yapar. Bakar ki olması gereken bu değil, bu yol hırslara çıkar, hırslar da yanlış yaptırır. Sonunda başarılı ama bir başına kalırsın.

*İnsan ailesi ve gerçek arkadaşları için yaşar- ve bana göre hata yapar.Çünkü bu yol da kendini adamaya gider. Kendinden vazgeçip kendini kime adarsan, sonunda yalnız kalırsın.

*İnsan, çoluğu çocuğu için yaşar- ve bana göre yine hata yapar. Fedakarlığı nimet sayar. Sınırları aşar, sonunda kendine bağımlı çocuklar yetiştirir ve onlar da ilk fırsatta ondan uzaklaşır gider kendi hayatlarına bakarlar. Sonunda yalnız kalırsın.

Şu anki algımla ve bu yaşıma kadar yaşadıklarımla; ve bunlara ek olarak en önemlisi hislerimle içime gelen cevap şu: insan kendisi için yaşamalı. 

Önce kendisini düşünmeli ve önce kendisini sevmeli. Ancak o zaman diğer her şeyle sağlıklı ilişki kurmak mümkün. Çünkü sen ne kadar sağlıklı düşünürsen, sınırlarını o kadar bilirsin, bir gün tek başına kalmak en kötü senaryo ise bile, ölmeyeceğini bilirsin.

Benim sıralamam artık bu. Önce ben. Çünkü ben önemliyim. Özelim. Diğer herkes gibi. Ben iyiysem insanlarla ilişkilerim iyi. İç huzurum yerindeyse, herkes olması gerektiği yerde.
Sonra aile ve gerçek dostlar. Fazla söze gerek yok burada. Bazen insan en çok ailesine verir ödünleri. O yüzden bu aşamadan önce "ben" geliyor.

Kariyer ve iş mi? Artık en son sırada. Keyfimi ve kahyasını rahat ettirmek için bir aracı benim için. Yaşadığım standartları düşürmeyecek kadar olsun kafi.

Bu yazı burası için fazla ciddi oldu. Belki silerim. Ama sonuçta burası benim akıl defterim ve ben bunlar için kimseye hesap verecek değilim... Önceki yıllarda değer verdiğim şeylere bakıyorum da, ne çok şey öğrenmişim...

KK